Μια ώρα μπροστά, μα χρόνια πίσω

Κάθε τελευταία Κυριακή του Μαρτίου γυρίζουμε τους δείκτες των ρολογιών μας μία ώρα μπροστά και κάθε τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου μία ώρα πίσω. Αυτό γίνεται για να εξοικονομήσουμε ενέργεια. Το καλοκαίρι που ξημερώνει νωρίτερα γυρίζουμε τα ρολόγια μας μια ώρα μπροστά, ώστε να ξυπνάμε νωρίτερα και να εκμεταλλευόμαστε το φως του ηλίου. Τον χειμώνα που ξημερώνει πιο αργά γυρίζουμε τα ρολόγια μας μια ώρα πίσω, ώστε να ξυπνάμε αργότερα, αφού ο ήλιος ανατέλλει πιο αργά.

Η ιδέα για την αλλαγή της ώρας ήταν του Βενιαμίν Φραγκλίνο το 1784, από ένα γράμμα του που δημοσιεύθηκε σε μία γαλλική εφημερίδα, ώστε να υπάρχει διαθέσιμο περισσότερο φυσικό φως κατά τους θερινούς μήνες. Εφαρμόστηκε για πρώτη φορά από την Γερμανική κυβέρνηση στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, με σκοπό την εξοικονόμηση ενεργειακών πόρων, όμως καταργήθηκε και επανεμφανίστηκε στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και φυσικά μετά την ενεργειακή κρίση του 1973. Από τότε πραγματοποιείται η αλλαγή της ώρας μέχρι σήμερα και στην Ελλάδα.

Βέβαια στην Ελλάδα πιστεύω ότι το μέτρο αυτό για εξοικονόμηση ενέργειας είναι άχρηστο. Ποιος ο λόγος να υπάρχει, από την στιγμή που τον χειμώνα σε όλα τα σπίτια και τα γραφεία η θέρμανση είναι ανοιχτή από το πρωί ως το βράδυ; Αντιστοίχως και το καλοκαίρι με τα κλιματιστικά. Το χειρότερο όμως είναι ότι και την άνοιξη, αλλά και το φθινόπωρο, αντί να ανοίξουμε τα παράθυρα, χρησιμοποιούμε και πάλι τον κλιματισμό. Ποιος ο λόγος που και με λιακάδα ανάβουμε όλοι τα φώτα, κλείνοντας τις κουρτίνες και κατεβάζοντας τις τέντες, γιατί μας ενοχλεί ο ήλιος; Ποιος ο λόγος όταν αφήνουμε όλες τις συσκευές μας στην πρίζα ανοιχτές, ακόμα και σε θέση stand-by; Ποιος ο λόγος που ακόμα και το καλοκαίρι έχουμε ανοιχτό το θερμοσίφωνα όλη μέρα, γιατί θέλουμε να κάνουμε μπάνιο με καυτό νερό; Ποιος ο λόγος όταν χρησιμοποιούμε όλοι το αυτοκίνητο για να μετακινηθούμε, ακόμα και για λίγα μέτρα; Ποιος ο λόγος όταν δεν ανακυκλώνουμε υλικά, γιατί βαριόμαστε να τα πετάμε σε διαφορετικούς κάδους; Ποιος ο λόγος;

Θα ήταν λοιπόν καλύτερο να βοηθήσουμε όλοι μας στην εξοικονόμηση ενέργειας με απλές και καθημερινές ενέργειες, παρά να περιμένουμε από μια, ανούσια κατά τ' άλλα, αλλαγή της ώρας δυο φορές τον χρόνο.

Δημόσιες υπηρεσίες

Λίγο πολύ όλοι μας έχουμε βρεθεί σε κάποια δημόσια υπηρεσία. Πότε σε εφορίες, πότε σε δήμους και νομαρχίες, πότε στον Ο.Α.Ε.Δ. κ.τ.λ. Οι περισσότεροι όμως έχετε την χειρότερη άποψη για αυτές, επειδή υπάρχουν πάντα ουρές και περιμένετε όρθιοι πολλές ώρες μέχρι να έρθει η σειρά σας, η εξυπηρέτηση από τους υπαλλήλους δεν είναι καλή και πολλές φορές οι υπάλληλοι είναι αγενής. Χρησιμοποιώ δεύτερο πληθυντικό και δεν βάζω κι εμένα μέσα, γιατί εγώ ευτυχώς τα έχω βρει με τις δημόσιες υπηρεσίες. Τα έχω βρει επειδή πρώτον, κάποτε δούλευα σε δημόσια υπηρεσία και δεύτερον, λόγω δουλειάς τις χρησιμοποιώ καθημερινά. Υπήρξαν όμως 3 περιστατικά που με έκαναν να γελάσω ή να αντιδράσω έντονα και θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας.

1) Σε κάποια εφορία την ώρα που με εξυπηρετούσε η υπάλληλος, μου είπε ξαφνικά: "Συγγνώμη αλλά μάλλον μου έχει πέσει η πίεση. Θα πάω λιγάκι στο αρχείο να τη μετρήσω και να φάω κάτι αλμυρό για να μου ανέβει". Εντάξει εδώ γέλασα τι να έκανα;

2) Σε άλλη εφορία ήθελα να κάνω μια ερώτηση. Η μοναδική υπάλληλος του τμήματος μιλούσε στο τηλέφωνο. Περίμενα υπομονετικά, μέχρι που έστησα αυτί. "Να φτιάξεις γεμιστά γιατί θα χαλάσουν οι ντομάτες..." Αποφάσισα να τη διακόψω από την σοβαρή ομιλία της και της είπα: "Συγγνώμη να κάνω μια ερώτηση;" Τίποτα, συνέχιζε να μιλάει, δίχως να μου δίνει σημασία. Το ίδιο έκανε και τη δεύτερη φορά που ρώτησα. Την τρίτη φορά την ρώτησα πολύ έντονα και μου απάντησε νευριασμένα: "Μισό λεπτό, αφού βλέπετε ότι μιλάω". Της είπα ότι περιμένω πολλή ώρα και μετά την ακούω να λέει στο τηλέφωνο: "Λοιπόν σε κλείνω γιατί ο κόσμος είναι επίμονος". Βγήκα και επίμονος τελικά.

3) Τέλος, θα μιλήσω για ένα περιστατικό στον Ο.Α.Ε.Δ. Έφτασα 2 παρά 5 το μεσημέρι και ο Ο.Α.Ε.Δ. έκλεινε στις 2:30. (Τότε έκλειναν 2:30, ενώ τώρα κλείνουν 1:30. Όσο πάνε δουλεύουν και λιγότερο). Μπήκα μέσα και βλέπω την υπάλληλο να παίζει στον υπολογιστή πασιέντζα. Η πρώτη της κουβέντα ήταν η εξής:
- "Άλλη φορά να έρθεις στις 3".
- "Μα 2:30 δεν κλείνετε;", την ρώτησα.
- "Ναι, αλλά ήρθες τελευταία στιγμή. Άλλη φορά να έρχεσαι νωρίτερα", και μου κάνει την χάρη να με εξυπηρετήσει.
Νευρίασα, της φώναξα, είπα κι εγώ δεν ξέρω τι και ήρθε ο διευθυντής να ρωτήσει τι συμβαίνει. Αφού του είπαμε κι οι δυο τι έγινε, μου είπε ο διευθυντής:
- "Σε εξυπηρετήσαμε;"
- "Με το ζόρι", του απάντησα.
- "Ε αφού σε εξυπηρετήσαμε, να μην φωνάζεις", είπε ο διευθυντής και έβγαλαν συμπέρασμα διευθυντής και υπάλληλος ότι είμαι αγενής.

Όποιος θέλει ας γράψει τη δικιά του εμπειρία από δημόσια υπηρεσία.

Υ.Γ. Θα παρακαλούσα τον Diracon εφόσον απαντήσει, η απάντησή του να είναι κόσμια!

Τύχη

Τύχη. Θεότητα της μυθολογίας, θυγατέρα του Ωκεανού και της Τηθύος. Σύμβολά της ήταν το κέρας της Αμάλθειας, δηλωτικό της αφθονίας, ο τροχός, η σφαίρα και οι πτέρυγες, δηλωτικά του άστατου χαρακτήρα της. Στην αρχαία ιστορία οι έννοιες της τύχης και της τυχαιότητας διαπλέκονταν με αυτήν της μοίρας. Πολλοί αρχαίοι λαοί πετούσαν ζάρια ώστε να καθορίσουν την μοίρα, και αυτό αργότερα εξελίχθηκε σε παιχνίδια τύχης κ.λπ. κ.λπ. Αυτά δεν τα λέω εγώ. Στις εγκυκλοπαίδειες τα βρήκα, μόνο που δίπλα σε όλα αυτά που γράφουν και αναλύουν για την τύχη έχουν και τη φωτογραφία μου δίπλα. Γιατί άραγε; Μήπως είμαι τυχερός; Ε ναι λοιπόν, είμαι και δεν ντρέπομαι γι' αυτό.

Πως όμως αποδεικνύεται αυτό; Ο καθένας μπορεί να το λέει για τον εαυτό του ή για οποιονδήποτε άλλον, όμως πρέπει από κάπου να απορρέει. Βασικά για 'μένα δεν είναι και λίγα τα γεγονότα που το αποδεικνύουν. Ας μην πω για τα καθημερινά απλά γεγονότα, αλλά ας επικεντρωθώ σε κάποια που είναι σημαντικά. Κατ' αρχήν σπούδασα κάτι στην τύχη. Άλλο ήθελα να σπουδάσω, σε άλλη σχολή μπήκα, για να την εγκαταλείψω και τελικά να ξαναδώσω μηχανογραφικό, αλλά και πάλι να μπω σε άλλη σχολή από αυτή που ήθελα τη δεύτερη φορά και τελικά να διαπιστώσω πως η σχολή που μπήκα κατά λάθος τη δεύτερη φορά μου αρέσει πολύ. Όχι μόνο μου άρεσε, την τελείωσα πολύ γρήγορα, στα 3 έτη από τα 4 που χρειαζόταν, να πάρω μάλιστα υποτροφία - αυτό κι αν ήταν τύχη αφού δε διάβαζα πολύ - και να βγάζω χρήματα από αυτό το πτυχίο μιας και βρήκα δουλειά αμέσως, μια μέρα μετά την απόλυσή μου από το στρατό. Και που βρήκα δουλειά λέτε; Απέναντι από το σπίτι μου. Δεν ήξερα καν ότι υπάρχει αυτό το γραφείο. Μου το είπε μια φίλη μου, έστειλα βιογραφικό και την επόμενη μέρα με προσέλαβαν. Κι αυτό τύχη είναι; Νομίζω πως ναι.

Το ότι μου ήρθε και ένα σπίτι χωρίς να το περιμένω είναι τύχη; Μου το μεταβίβασαν οι γονείς μου για να μην τους φορολογεί η εφορία. Με μεγάλη χαρά το δέχτηκα, αλλά πλήρωσα εγώ δικηγόρο και συμβολαιογράφο. Πάνω από 2.500 € αλλά σπίτι πήρα. Και το αποκορύφωμα της τύχης - η οποία μου χτύπησε την πόρτα, της άνοιξα και δεν λέει να φύγει με τίποτα - είναι οι δύο κληρώσεις που έγιναν σε ένα πολυκατάστημα προκειμένου να γιορτάσει μαζί με τους πελάτες του τα δέκα χρόνια ζωής του. Τελικά μόνο με έναν πελάτη του τα γιόρτασε. Με εμένα. Μέσα σε ένα μήνα έκανε 2 κληρώσεις. Στην πρώτη κλήρωση κέρδισα ένα home cinema και στη δεύτερη ένα αυτοκίνητο. Μη φανταστείτε τίποτα ακριβά, ένα home cinema μάρκας μ' έκαψες και ένα απλό τρίπορτο fiatάκι, αλλά μια χαρά κάνουν τη δουλειά τους. Θα μου πείτε μου χαρίζανε ένα γάιδαρο και τον κοίταζα στα δόντια και έχετε δίκιο.

Βέβαια καθημερινά διαπιστώνω ότι το να είσαι τυχερός δεν είναι πάντα καλό. Ό,τι καλό και να κάνω στη ζωή μου, μου λένε ότι το έκανα με τύχη. Μου λένε συνέχεια "πάλι σε βοήθησε η τύχη", "τι κωλόφαρδος που είσαι", "πήγαινε να παίξεις λόττο" και διάφορα άλλα... Ε δεν είναι πάντα έτσι ρε παιδιά. Δεν τα κάνει όλα η τύχη, αλλά άντε να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας. Δεν πειράζει, ας έχω πάντα μαζί μου την τύχη, μη με βαρεθεί και φύγει και ας λένε όλοι ό,τι θέλουν. Ζηλεύετε που δεν την έχετε κι εσείς σας απαντώ και σας εύχομαι να έχετε πάντα τύχη!

Η χειρότερη μέρα της εβδομάδας

Αν ρωτήσεις κάποιον ποια είναι η χειρότερη μέρα της εβδομάδας θα σου απαντήσει τη Δευτέρα. Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύω ότι θεωρούν χειρότερη μέρα τη Δευτέρα. Το είχε πει και η Αλίκη Βουγιουκλάκη πως η Δευτέρα είναι η χειρότερη μέρα και επιθυμούσε να ήταν μόνο κάνα δυο φορές το χρόνο. Και είναι λογικό αφού είναι η πρώτη μέρα της εβδομάδας μετά από ένα ξεκούραστο Σαββατοκύριακο, ο κόσμος σηκώνεται πάλι πρωί για να πάει στη δουλειά του και έχει μπροστά του ακόμα 5 μέρες με πρωινό ξύπνημα και πολλή δουλειά με άγχος και κούραση.

Αν ρωτήσεις εμένα όμως δεν θα πάρεις την απάντηση που λένε οι περισσότεροι γιατί δεν έχω σαν χειρότερη μέρα τη Δευτέρα, αλλά την Κυριακή. Εντάξει μπορεί να μην έχω να ξυπνήσω πρωί, να μην έχω δουλειά και υποχρεώσεις, να κάθομαι όλη μέρα και να μην κάνω τίποτα, αλλά μετά το μεσημεριανό φαγητό με πιάνει μια μελαγχολία. Σκέφτομαι πως τελειώνει το Σαββατοκύριακο, ότι την επόμενη μέρα τέτοια ώρα θα δουλεύω, ότι πρέπει πάλι να κοιμηθώ νωρίς ώστε να μπορέσω να ξυπνήσω το επόμενο πρωί που έχω να πάω στη δουλειά και να μπω στο τρένο που λέγεται ρουτίνα.

Αυτή τη μελαγχολία την έχω από τότε που πήγαινα σχολείο. Θυμάμαι που τις Κυριακές όταν ξύπναγα σκεφτόμουν ότι πρέπει να διαβάσω (λέμε τώρα!) και ότι την επόμενη μέρα έχω και πάλι σχολείο. Ακόμα και τις Κυριακές που ήμουν στον στρατό είχα μια μελαγχολία γιατί έβλεπα ότι έφευγε το Σαββατοκύριακο που ήμασταν ελεύθεροι χωρίς τους αξιωματικούς και ερχόταν η νέα βδομάδα με τις αναφορές, τις επιθεωρήσεις και τις αγγαρείες.

Υπάρχουν βέβαια και Κυριακές που δεν είναι χάλια η διάθεσή μου. Τις Κυριακές που ξέρω ότι αύριο δεν έχω δουλειά γιατί έχω άδεια, αλλά πόσες τέτοιες Κυριακές θα υπάρξουν μέσα στη χρονιά; 3 με 4 σου λέω εγώ στις 52 που έχει ένα έτος.

Τη μελαγχολία αυτή λοιπόν την είχα μικρός στο σχολείο, την είχα πιο μεγάλος στο στρατό, την έχω τώρα με τη δουλειά, θα την έχω και στο μέλλον. Γιατί δεν θα σταματήσουν να υπάρχουν οι Κυριακές...