Ένα δώρο παραπάνω

Η ώρα ήταν 9:50 το πρωί και είχαν διάλειμμα ο Γιωργάκης και ο Βασιλάκης. Πλησίαζαν τα Χριστούγεννα και ήταν χαρούμενοι.

- Αχ τι ωραία Βασιλάκη, που έρχονται οι γιορτές και θα μας φέρει δώρο ο Άγιος Βασίλης.

* Δώρα θες να πεις.

- Δώρα; Τι εννοείς δώρα; Σου φέρνει πολλά δώρα εσένα ο Άγιος Βασίλης;

* Δύο. Γιατί σε εσένα μόνο ένα φέρνει;

- Ναι, όλα τα χρόνια που θυμάμαι τα Χριστούγεννα ένα μου φέρνει. Εσένα γιατί σου φέρνει δύο;

* Φαίνεται εγώ είμαι πιο καλό παιδάκι από εσένα και με αγαπάει πιο πολύ ο Άγιος Βασίλης.

Με μεγάλη στενοχώρια ο Γιωργάκης πήγε σπίτι του και μίλησε στους γονείς του.

- Μαμά να σε ρωτήσω κάτι;

* Ναι παιδί μου, είπε η μητέρα του.

- Πόσα δώρα πηγαίνει ο Άγιος Βασίλης στα παιδάκια τα Χριστούγεννα;

* Ένα αγάπη μου. Ό,τι δώρο του ζητήσεις σου το φέρνει. Έτσι δεν γίνεται τόσα χρόνια;

- Ναι μαμά έτσι γίνεται, αλλά ο Βασιλάκης μου είπε ότι κάθε χρόνο παίρνει δύο δώρα, επειδή είναι καλό παιδάκι. Εγώ παίρνω ένα, επειδή δεν είμαι καλό παιδάκι;

* Όχι αγάπη μου κι εσύ είσαι καλό παιδάκι, αλλά ο Βασιλάκης παίρνει δύο δώρα, επειδή γιορτάζει εκείνες τις μέρες. Θα του φέρνει ένα για τα Χριστούγεννα και ένα για την γιορτή του, που είναι την Πρωτοχρονιά.

Έτσι καθησύχασε ο Γιωργάκης. Όμως μετά από καιρό και φτάνοντας τα γενέθλια του Βασιλάκη…

- Χρόνια πολλά Βασιλάκη! Να τα εκατοστίσεις για τα γενέθλιά σου, που είχες χθες.

* Ευχαριστώ πολύ Γιωργάκη!

- Τι δώρα σου πήραν οι γονείς σου για τα γενέθλιά σου;

* Μου πήραν μια μπλούζα, ένα ποδοσφαιράκι και παπούτσια.

- Τρία δώρα σου πήραν;

* Ναι, γιατί εσένα πόσα σου παίρνουν οι γονείς σου;

- Δύο. Ένα η μητέρα μου και ένα ο πατέρας μου.

* Α, εμένα με αγαπάνε πιο πολύ οι γονείς μου, από ότι οι δικοί σου εσένα.

Πάλι στεναχωρημένος ο Γιωργάκης πήγε σπίτι του και μίλησε στη μαμά του. Η απάντηση που πήρε αυτή τη φορά ήταν ότι ίσως να του στέλνουν δώρο και οι παππούδες του από το χωριό.

Κι ενώ ο Βασιλάκης έγινε Βασίλης, συνέχιζε να παίρνει δώρα τα Χριστούγεννα, στις γιορτές και στα γενέθλιά του και μάλιστα ένα δώρο παραπάνω. Ο Γιωργάκης που έγινε Γιώργος πλέον και δεν έπαιρνε πια δώρα από τους γονείς του, αποφάσισε να μιλήσει στον Βασίλη. Του είπε πως δεν είναι φυσιολογικό στην ηλικία του, να παίρνει δώρα από τον Άγιο Βασίλη και να παίρνει παραπάνω δώρα στις γιορτές. Έτσι λοιπόν, ο Βασίλης ρώτησε τον πατέρα του και τη μητέρα του για τα πολλά δώρα και η απάντησή τους ήταν επειδή τον αγαπάνε πολύ. Δεν είχε λόγο φυσικά να μην τους πιστέψει, μέχρι τα επόμενα γενέθλιά του, που είδε κατά λάθος στην αυλή του σπιτιού του, τη μητέρα του να παίρνει ένα δώρο από έναν που δεν τον είχε ξαναδεί και να της λέει:

- Να το δώσεις στον γιο μας και να του δώσεις ένα φιλί. Να τα εκατοστίσει!

Κανείς δε με καταλαβαίνει

Μα γιατί όταν ανοιχτώ σε κάποιον άνθρωπο, κάνει σαν τη φραουλίτσα και την αχλαδίτσα, όταν βλέπουν τον μπανάνα; Ας μου πει κάποιος.

Ο καλύτερος δεν κερδίζει πάντα

Αυτή η απαισιοδοξία μου πια! Αυτή η αυτοπεποίθηση που έχω να ακουμπάει πάντα πάτο... Κι εκεί που έφτασε στον πάτο, έδωσε μια και με τη βοήθεια του πάτου, ωθήθηκε προς τα πάνω. Ε ναι λοιπόν, δεν χρειάζεται να είσαι ο καλύτερος από όλους. Όπως και να είσαι μπορείς να κερδίσεις αυτό που θες κι ας είναι οι άλλοι, όπως νομίζεις εσύ καλύτεροι.

Έτσι λοιπόν, φτάνοντας η αυτοπεποίθησή μου σε πιο ψηλά επίπεδα από αυτά κοντά στον πάτο, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι: "Όταν κάποιος είναι καλύτερος, κατά τα φαινόμενα από εσένα, μην φύγεις από τον αγώνα χωρίς να παίξεις σε αυτόν πρώτα. Που ξέρεις; Βρες τις αδυναμίες του άλλου και με όπλο σου αυτές, μπορείς να τον νικήσεις."

Όταν ο έρως φέρνει προβλήματα

Έρχεται ο κολλητός σου και σε ρωτάει, αν μάθεις ότι η κοπέλα του βγαίνει και με άλλον, τι θα κάνεις; Θα του το πεις για να ξέρει με ποια έχει να κάνει ή δε μιλάς για να μην τον στεναχωρήσεις; Τελικά απαντάς ότι θα του το έλεγες, γιατί έτσι εξηγούνται τα φιλαράκια. Συμφωνεί και αυτός γιατί θέλει να το μάθει από τον φίλο του και όχι από τρίτους και ας πληγωθεί. Αν δεν γνωρίζεις καλά την κοπέλα του και ποτέ δεν τη χώνευες, σίγουρα θα του το πεις. Αν όμως και η κοπέλα του είναι φίλη σου, τι κάνεις;

• Δε μιλάς σε κανένα. Αν είναι γραφτό να το μάθει, ας του το πει άλλος ή ας το μάθει ο ίδιος. Βέβαια αν καταλάβει ότι το ήξερες και δεν του το είπες, ίσως πληγωθεί και από εσένα και χάσεις τον φίλο σου.
• Του λες ότι βγαίνει με τρίτο πρόσωπο, όμως αν μάθει η φίλη σου ότι του το είπες εσύ, κινδυνεύεις να την χάσεις.
• Μιλάς στην κοπέλα. Της λες ότι τα ξέρεις όλα και την συμβουλεύεις να σταματήσει να βλέπει το τρίτο πρόσωπο, για να μην το μάθει ο φίλος σας. Όμως έτσι υπάρχει η πιθανότητα να απομακρυνθεί από εσένα και να την χάσεις.
• Αν και το τρίτο πρόσωπο είναι φίλος σου, ε καλύτερα να ξεκόψεις από αυτή την παρέα. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα οι φίλοι σου να την πέσουν και στη δικιά σου κοπέλα και να την χάσεις.
• Αν το τρίτο πρόσωπο είσαι εσύ, τότε σίγουρα δεν θα του το πεις, αλλά θα σε κυνηγάνε οι Ερινύες και θα κρύβεσαι από τον κολλητό σου. Έτσι θα χάσεις τον ύπνο σου, την ελευθερία σου και κυρίως τον εαυτό σου.

Επομένως, αν σε μια παρέα κολλητών μπει σφήνα ο Θεός έρως και χτυπήσει με τα βέλη του δύο άτομα, έχει καλώς. Αν όμως χτυπήσει με τα βέλη του πάνω από δύο άτομα, είσαι δεν είσαι στα άτομα με το βέλος σφηνωμένο στο σώμα σου, σίγουρα κάτι θα χάσεις από αυτή την ερωτική ιστορία...

Πρώτα γκολ, πρώτη νίκη!!!

Επιτέλους βάλαμε γκολ σε μουντιάλ! Δεν βάλαμε μόνο ένα, βάλαμε δύο και μάλιστα πετύχαμε την πρώτη μας νίκη!!! Ας ελπίσουμε ότι θα έχουμε και συνέχεια, αν και πολύ δύσκολα με την Αργεντινή...

Ένα φανταστικό τριήμερο

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

Η μέρα που γιόρταζε η μισή Ελλάδα, αφού ήταν η γιορτή των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Οι περισσότεροι πήγαν σε γιορτές, χαρές και πανηγύρια. Ήταν και Παρασκευή, άρα βόλευε και για ξενύχτια, αφού ακολουθούσε Σαββατοκύριακο. Εγώ δεν γιόρταζα, αλλά ήμουν πολύ χαρούμενος γιατί ερχόταν τριήμερο και είχα κανονίσει να πάω εκδρομή με τους καλύτερους μου φίλους.


Σάββατο 22 Μαΐου

Έπρεπε να ξυπνήσω νωρίς για την εκδρομή. Με τόσες ώρες οδήγησης καλό ήταν να προλάβουμε πριν βγει ο ήλιος. Αφού μαζευτήκαμε όλοι, ξεκινήσαμε την τριήμερη εκδρομή μας. Μέσα στο αυτοκίνητο ησυχία. Οδηγώντας η μόνη μου παρέα ήταν το ραδιόφωνο, αφού όλοι οι υπόλοιποι κοιμόντουσαν. Φτάνοντας στην εξοχή η μόνη μας σκέψη ήταν να φάμε. Αφού φάγαμε τις τυρόπιτές μας, τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας.

Η μέρα κυλούσε ευχάριστα στην εξοχή παίζοντας τάβλι, χαζεύοντας τη θέα στη βεράντα και πίνοντας φυσικό χυμό, ενώ άλλοι κοιμόντουσαν ακόμα από την ώρα που φτάσαμε. Όμως φτάνοντας το μεσημέρι και γουργουρίζοντας τα στομαχάκια μας, θέλαμε πριν πάμε σε ταβερνάκι να φάμε, να πάμε για μπανάκι στην παραλία, αλλά ο καιρός δε μας έκανε το χατίρι. Είχε λίγο ήλιο, αλλά η θερμοκρασία ήταν πιο χαμηλή από του 30 βαθμούς κελσίου και δε μας έκανε αίσθηση για μπάνιο. Έτσι, δεν βλέπαμε την ώρα να φάμε τα μπριζολάκια μας σε ένα παραλιακό παραδοσιακό ταβερνάκι.

Ήταν τόσο ωραία η θέα και το φαγητό, που δεν θέλαμε να σηκωθούμε. Φεύγοντας από το ταβερνάκι πήγαμε σε μια καφετέρια, να πιούμε τα καφεδάκια μας και να φάμε τα παγωτάκια μας. Αράξαμε στην πρώτη καφετέρια που βρήκαμε μπροστά μας. Η σερβιτόρα ήταν πολύ όμορφη και βλέποντάς την η καρδιά μου φτερούγισε. Είχα πολύ καιρό να νιώσω τέτοια συναισθήματα και αυθόρμητα την φλέρταρα. Δεν έδειχνε να της αρέσει και έτσι δεν έδωσα συνέχεια.

Όλη την υπόλοιπη μέρα σκεφτόμουν έντονα την όμορφη σερβιτόρα της καφετέριας. Δεν είχα διάθεση για τίποτα άλλο. Οι φίλοι μου βλέποντας να έχω χάσει τη διάθεσή μου από την "χυλόπιτα", με παρότρυναν να βγούμε το βράδυ για ποτό. "Εκεί που θα πάμε θα βρεις καλύτερες" μου λέγανε, όμως καμία δεν θα είναι καλύτερη σκεφτόμουν. Τελικά με πείσανε και ετοιμαστήκαμε για τη βραδινή έξοδο.

Πίνοντας τα ποτάκια μας έγινε κάτι που δεν περίμενα με τίποτα να γίνει. Ήρθε μια κοπέλα από πίσω, μου χάιδεψε την πλάτη και με φλέρταρε. Περίεργο είπα. Σίγουρα κάποια τσούπρα από τους φίλους μου, μου έκαναν πλάκα. Γύρισα να δω και εκεί σταμάτησε ο χρόνος. Ήταν η σερβιτόρα της καφετέριας. Η μόνη μου απορία ήταν αφού τελικά με ήθελε, γιατί στην καφετέρια δεν ανταποκρίθηκε. Μου απάντησε η Ζωή (έτσι έλεγαν την σερβιτόρα) ότι όταν δουλεύει δεν επιτρέπεται να φλερτάρει με τους πελάτες. Έτσι, τα βέλη του έρωτα βρήκαν στόχο τις καρδιές μας. Από εκείνη τη στιγμή η νύχτα απέκτησε νόημα. Να μην πω λεπτομέρειες για εκείνο το βράδυ. Θα πω ότι το επόμενο πρωί με βρήκε στο σπίτι της Ζωής και μάλιστα στην κρεβατοκάμαρα.


Κυριακή 23 Μαΐου

Ξυπνώντας διαπίστωσα ότι πέρασα υπέροχα το βράδυ που πέρασε. Το μόνο που προσπαθούσα να θυμηθώ, ήταν τι απέγιναν οι φίλοι μου. Εγώ πέρασα τέλεια, αλλά τα παιδιά που πήγαν μετά το μπαρ; Ένιωθα τύψεις που τους εγκατέλειψα, αλλά προσπαθούσα να διώξω τις τύψεις με την σκέψη ότι αν τύχαινε σε οποιοδήποτε φίλο μου κάτι αντίστοιχο, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα. Επικοινώνησα με τα παιδιά και εννοείται πως δεν είχαν κανένα πρόβλημα να περάσω όλη τη μέρα με την "ηλιοστάλαχτη" σερβιτόρα. Έτσι και έγινε, αφού δε δούλευε την Κυριακή γιατί είχε ρεπό. Πήγαμε παραλία, φάγαμε μαζί, πήγαμε βόλτα στο λιμάνι με τα πόδια. Ήταν σα να την ήξερα χρόνια, όμως δεν την ήξερα ούτε μια μέρα ακόμα. Το βράδυ μείναμε στο σπίτι της. Η Κυριακή ήταν η ομορφότερη μέρα του τριημέρου.


Δευτέρα 24 Μαΐου

Μόλις ξύπνησα τη Δευτέρα απογοητεύτηκα, γιατί διαπίστωσα ότι ήταν η μέρα που έπρεπε να φύγουμε για την Αθήνα. Θα αφήναμε την εξοχή, την ξεγνοιασιά, την ηλιστάλαχτη. Και εκεί που στεναχωριόμουν, έρχεται το "φιλί της Ζωής". Μου είπε ότι πήρε άδεια και θα κατέβει μαζί μας Αθήνα. Έτσι λοιπόν φύγαμε νωρίς τη Δευτέρα, για να αποφύγουμε την κίνηση, αφού όλοι θα επέστρεφαν από το τριήμερο. Μόνο που δεν επιστρέψαμε όσοι πήγαμε, αλλά με ένα μέλος παραπάνω. Την Ζωή.

Φτάνοντας λοιπόν στην Αθήνα και αφήνοντας ένα ένα τα παιδιά στα σπίτια τους, έμεινα εγώ και η Ζωή. Πηγαίνοντας σπίτι είχα ένα άγχος για το πως θα παρουσιάσω τη Ζωή στους γονείς μου. Μια μέρα την ήξερα όλη κι όλη και θα την φιλοξενήσω στο σπίτι; Ποιος θα άκουγε τους γονείς μου. Όμως μπαίνοντας στο σπίτι βρήκα ένα σημείωμα από τους γονείς μου, που έλεγε ότι έχουν βγει και θα αργήσουν να έρθουν. Είχαμε το σπίτι και όλη τη μέρα μπροστά μας.

Με όλα αυτά που γίνονταν δεν τα πίστευα πια. Για να πειστώ ήθελα να με τσιμπήσει κάποιος. Τσιμπήθηκα μόνος μου, αλλά δεν καταλάβαινα τσίμπημα. Και πως να καταλάβω, αφού όλα αυτά δεν έγιναν, αλλά τα φαντάστηκα. Γι' αυτό πέρασα ένα φανταστικό τριήμερο!

Αν γινόμουν Θεός για λίγο...

Αν γινόμουν έστω για μια ώρα Θεός, θα άλλαζα πολλά. Κατ' αρχήν θα άλλαζα αυτούς τους απαίσιους πολιτικούς μας, που έχουν καταστρέψει τη χώρα. Μαζί με αυτούς το εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά και το σύστημα της υγείας σ' αυτή τη χώρα. Θα άλλαζα επίσης και την τσιμεντοποίηση της πόλης μας που έχει γίνει ανυπόφορη. Θα πρόσθετα πολύ περισσότερα δέντρα και σίγουρα ένα μεγάλο ποτάμι, όπως έχουν οι περισσότερες Ευρωπαϊκές πόλεις. Οπωσδήποτε θα ήθελα να αλλάξω τη νοοτροπία του Έλληνα, που σκέφτεται μόνο τον εαυτό του και ποτέ το σύνολο.

Δεν θα άλλαζα μόνο τους άλλους, αλλά σίγουρα και εμένα σε πολλούς τομείς. Την αντικοινωνικότητά μου, την τσιγκουνιά μου, την αυτοπεποίθησή μου που δεν έχω καθόλου, σχεδόν τα πάντα πάνω μου εσωτερικά και εξωτερικά. Ένα όμως δεν θα άλλαζα με τίποτα όσα χρόνια και να γινόμουν Θεός. Την τύχη μου!

Γιν και Γιανγκ

Σύμφωνα με τους Κινέζους, το σύμβολο αυτό εκφράζει το καλό και το κακό. Το γιν, χρώματος μαύρου, ευθύνεται για το σκοτάδι, την παθητικότητα, το ψυχρό, το αδύναμο, τα δυσάρεστα συναισθήματα. Σε αντίθεση με το γιανγκ, άσπρου χρώματος, που ευθύνεται για την λάμψη, τη δημιουργικότητα, το θερμό, την τόλμη, τα ευχάριστα συναισθήματα.

Αν παρατηρήσουμε το σύμβολο, θα δούμε ότι στο μισό κύκλο που είναι μαύρος, υπάρχει μια άσπρη μικρή σφαίρα και στον άλλο μισό άσπρο κύκλο, μια μικρή μαύρη σφαίρα. Συμβολίζει δηλαδή την ισορροπία της φύσης και τις ενδιάμεσες καταστάσεις που υπάρχουν σε αυτή.

Αυτό το σύμβολο χαρακτηρίζει ακριβώς τη δική μου ψυχοσύνθεση. Δυστυχώς ή ευτυχώς όταν είμαι χαρούμενος πολλές φορές, κάτι μέσα μου φρενάρει την χαρά που έχω και με μικρές δόσεις κατάθλιψης, χαρά και λύπη ισορροπούν μέσα μου. Αντιστοίχως όταν είμαι λυπημένος, ασυνείδητα μου έρχονται στο μυαλό αστείες στιγμές, ώστε στον αγώνα λύπης και χαράς να σημειώσω "x".

Θυμάμαι την τελευταία μέρα που πήγα στην σχολή μου, μετά την τελευταία εξεταστική που πέρασα και τα τελευταία μου μαθήματα, αντί να χαίρομαι που επιτέλους τελείωσα την σχολή, που είχα λυσσάξει να την τελειώσω και μάλιστα γρήγορα, με έπιασε μια μελαγχολία. Έμπαιναν άσχημες σκέψεις στο μυαλό μου για την συνέχεια της ζωής μου, όπως τι θα κάνω μετά, πως θα βρω δουλειά, πρέπει να πάω φαντάρος και τελικά να αναρωτιέμαι τι κατάλαβα που τελείωσα.

Θυμάμαι όμως και στην κηδεία του παππού μου, που ήμουν πολύ στενοχωρημένος, κατά τη διάρκεια της εκφοράς να μου έρχεται να γελάσω από τα μοιρολόγια των συγγενών. Δεν ξέρω γιατί, αλλά εκείνη την στιγμή ό,τι έβλεπα και άκουγα, μου φαινόταν αστείο και με δυσκολία συγκρατήθηκα για να μην μου φύγουν γέλια και γίνω ρεζίλι.

Σε καθημερινή βάση έχω αυτήν τη χαρμολύπη. Δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρω το πως. Δεν ξέρω και αν είναι φυσιολογική αυτή η τάση. Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν θα πάθω τίποτα κακό, ούτε από πολλή χαρά, ούτε από πολλή λύπη. Το εσωτερικό μου γιν και γιανγκ θα είναι πάντα παρόν, για να με ισορροπεί...

Ναι, είμαι τσιγκούνης!

Ε ναι, είμαι τσιγκούνης. Τι να κάνουμε δηλαδή; Πρέπει να σκορπάω τα ωραία μου λεφτάκια, που αποκτώ με κόπο, άσκοπα εδώ κι εκεί; Ας μαζεύουμε όλοι γιατί έρχονται δύσκολοι καιροί...

Κόκκινο, σταμάτα!

Κόκκινο! Σταμάτα να οδηγάς, όχι να ζεις.

Τι μπορεί να γίνει όταν ένας οδηγός δεν σταματήσει στο κόκκινο φανάρι; Θα κερδίσει χρόνο; Πόσο 5 λεπτά; Αξίζει να ρισκάρει κάποιος 5 λεπτά για μια ζωή; Δυστυχώς μόνο δυσάρεστα πράγματα μπορούν να γίνουν αν περάσεις με κόκκινο. Από απλές υλικές ζημιές μέχρι και απώλεια ζωής. Έτσι έγινε μια Τετάρτη του 2006, όταν στη λεωφόρο Γαλατσίου ο ... δεν σταμάτησε στο κόκκινο, με αποτέλεσμα να γίνει σύγκρουση με άλλο όχημα. Ο οδηγός και η συνοδηγός δεν έπαθαν ούτε γρατζουνιά. Η Μαρίζα όμως που καθόταν στο πίσω κάθισμα, βρέθηκε εκτός αυτοκινήτου αιμόφυρτη και αναίσθητη. Νοσηλεύτηκε μέχρι την Κυριακή, όπου και άφησε την τελευταία της πνοή μετά από δύο ανακοπές καρδιάς. Ήταν μόλις 18 ετών και μια απερισκεψία της αφαίρεσε τη ζωή.

Μόλις που πρόλαβε να ενηλικιωθεί. Ήταν τόσο όμορφη, όμως τώρα δεν είναι. Είχε τόσα όνειρα για την ζωή της, αλλά έμειναν ανεκπλήρωτα. Είχε τόσα να προσφέρει, μα δεν πρόλαβε να τα προσφέρει. Ήθελε να την θυμούνται για αυτά που θα έδινε και θα έκανε, όχι για αυτά που δεν πρόλαβε. Ήθελε να χαίρεται, να γελάει, να ζει. Όμως η χαρά έγινε λύπη, το γέλιο έγινε δάκρυ και η ζωή έγινε θάνατος...

Μαρίζα

Για δες χάρη, για δες ήβη
κοίτα διάθεση που έχει
όσο πιο ψηλά να φτάσει

ίσως μέσα της να κρύβει
φόβο αυτά που περιέχει
κάποια μέρα μην τα χάσει

μ’ απ’ τη μια στιγμή στην άλλη
γίνεται μια θύμηση
παν' τα νιάτα, παν' τα κάλλη
ήρθε νωρίς η κοίμηση.

Μόλις που είχε πει
καλημέρα στη ζωή
μόλις που είχε δει
την ανατολή

κάτι την εμπόδισε
το μεσημέρι να βιώνει
και απότομα άρχισε
για 'κείνη να νυχτώνει.

Τώρα για τους συγγενείς
και για τους φίλους της
φάρμακο θα είναι ο χρόνος
για να απαλύνει ο πόνος

μα κι αν περνάει ο καιρός
ο κόσμος δεν θα την ξεχνά
γι' αυτήν συνέχεια θα μιλά
αφού όλοι θα θυμούνται πως

Την λέγανε Μαρίζα
νιότη έδειχνε το πρόσωπό της
ήλιος έλαμπε στον ουρανό της
μα μαζευτήκανε σύννεφα γκρίζα

Την λέγανε Μαρίζα
κάποτε έσφυζε από ζωή
όμως τώρα είναι στατική
σε μία άψυχη κορνίζα

Την λέγανε Μαρίζα
και τώρα είναι αναμνήσεις
τα λόγια της και οι κινήσεις
στα δάκρυα στο πρόσωπό μας

Την λέγανε Μαρίζα
και θα την λένε ακόμα
κι ας είναι άψυχο το σώμα
αφού θα ζει μες στο μυαλό μας.

Μια ώρα μπροστά, μα χρόνια πίσω

Κάθε τελευταία Κυριακή του Μαρτίου γυρίζουμε τους δείκτες των ρολογιών μας μία ώρα μπροστά και κάθε τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου μία ώρα πίσω. Αυτό γίνεται για να εξοικονομήσουμε ενέργεια. Το καλοκαίρι που ξημερώνει νωρίτερα γυρίζουμε τα ρολόγια μας μια ώρα μπροστά, ώστε να ξυπνάμε νωρίτερα και να εκμεταλλευόμαστε το φως του ηλίου. Τον χειμώνα που ξημερώνει πιο αργά γυρίζουμε τα ρολόγια μας μια ώρα πίσω, ώστε να ξυπνάμε αργότερα, αφού ο ήλιος ανατέλλει πιο αργά.

Η ιδέα για την αλλαγή της ώρας ήταν του Βενιαμίν Φραγκλίνο το 1784, από ένα γράμμα του που δημοσιεύθηκε σε μία γαλλική εφημερίδα, ώστε να υπάρχει διαθέσιμο περισσότερο φυσικό φως κατά τους θερινούς μήνες. Εφαρμόστηκε για πρώτη φορά από την Γερμανική κυβέρνηση στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, με σκοπό την εξοικονόμηση ενεργειακών πόρων, όμως καταργήθηκε και επανεμφανίστηκε στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και φυσικά μετά την ενεργειακή κρίση του 1973. Από τότε πραγματοποιείται η αλλαγή της ώρας μέχρι σήμερα και στην Ελλάδα.

Βέβαια στην Ελλάδα πιστεύω ότι το μέτρο αυτό για εξοικονόμηση ενέργειας είναι άχρηστο. Ποιος ο λόγος να υπάρχει, από την στιγμή που τον χειμώνα σε όλα τα σπίτια και τα γραφεία η θέρμανση είναι ανοιχτή από το πρωί ως το βράδυ; Αντιστοίχως και το καλοκαίρι με τα κλιματιστικά. Το χειρότερο όμως είναι ότι και την άνοιξη, αλλά και το φθινόπωρο, αντί να ανοίξουμε τα παράθυρα, χρησιμοποιούμε και πάλι τον κλιματισμό. Ποιος ο λόγος που και με λιακάδα ανάβουμε όλοι τα φώτα, κλείνοντας τις κουρτίνες και κατεβάζοντας τις τέντες, γιατί μας ενοχλεί ο ήλιος; Ποιος ο λόγος όταν αφήνουμε όλες τις συσκευές μας στην πρίζα ανοιχτές, ακόμα και σε θέση stand-by; Ποιος ο λόγος που ακόμα και το καλοκαίρι έχουμε ανοιχτό το θερμοσίφωνα όλη μέρα, γιατί θέλουμε να κάνουμε μπάνιο με καυτό νερό; Ποιος ο λόγος όταν χρησιμοποιούμε όλοι το αυτοκίνητο για να μετακινηθούμε, ακόμα και για λίγα μέτρα; Ποιος ο λόγος όταν δεν ανακυκλώνουμε υλικά, γιατί βαριόμαστε να τα πετάμε σε διαφορετικούς κάδους; Ποιος ο λόγος;

Θα ήταν λοιπόν καλύτερο να βοηθήσουμε όλοι μας στην εξοικονόμηση ενέργειας με απλές και καθημερινές ενέργειες, παρά να περιμένουμε από μια, ανούσια κατά τ' άλλα, αλλαγή της ώρας δυο φορές τον χρόνο.

Δημόσιες υπηρεσίες

Λίγο πολύ όλοι μας έχουμε βρεθεί σε κάποια δημόσια υπηρεσία. Πότε σε εφορίες, πότε σε δήμους και νομαρχίες, πότε στον Ο.Α.Ε.Δ. κ.τ.λ. Οι περισσότεροι όμως έχετε την χειρότερη άποψη για αυτές, επειδή υπάρχουν πάντα ουρές και περιμένετε όρθιοι πολλές ώρες μέχρι να έρθει η σειρά σας, η εξυπηρέτηση από τους υπαλλήλους δεν είναι καλή και πολλές φορές οι υπάλληλοι είναι αγενής. Χρησιμοποιώ δεύτερο πληθυντικό και δεν βάζω κι εμένα μέσα, γιατί εγώ ευτυχώς τα έχω βρει με τις δημόσιες υπηρεσίες. Τα έχω βρει επειδή πρώτον, κάποτε δούλευα σε δημόσια υπηρεσία και δεύτερον, λόγω δουλειάς τις χρησιμοποιώ καθημερινά. Υπήρξαν όμως 3 περιστατικά που με έκαναν να γελάσω ή να αντιδράσω έντονα και θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας.

1) Σε κάποια εφορία την ώρα που με εξυπηρετούσε η υπάλληλος, μου είπε ξαφνικά: "Συγγνώμη αλλά μάλλον μου έχει πέσει η πίεση. Θα πάω λιγάκι στο αρχείο να τη μετρήσω και να φάω κάτι αλμυρό για να μου ανέβει". Εντάξει εδώ γέλασα τι να έκανα;

2) Σε άλλη εφορία ήθελα να κάνω μια ερώτηση. Η μοναδική υπάλληλος του τμήματος μιλούσε στο τηλέφωνο. Περίμενα υπομονετικά, μέχρι που έστησα αυτί. "Να φτιάξεις γεμιστά γιατί θα χαλάσουν οι ντομάτες..." Αποφάσισα να τη διακόψω από την σοβαρή ομιλία της και της είπα: "Συγγνώμη να κάνω μια ερώτηση;" Τίποτα, συνέχιζε να μιλάει, δίχως να μου δίνει σημασία. Το ίδιο έκανε και τη δεύτερη φορά που ρώτησα. Την τρίτη φορά την ρώτησα πολύ έντονα και μου απάντησε νευριασμένα: "Μισό λεπτό, αφού βλέπετε ότι μιλάω". Της είπα ότι περιμένω πολλή ώρα και μετά την ακούω να λέει στο τηλέφωνο: "Λοιπόν σε κλείνω γιατί ο κόσμος είναι επίμονος". Βγήκα και επίμονος τελικά.

3) Τέλος, θα μιλήσω για ένα περιστατικό στον Ο.Α.Ε.Δ. Έφτασα 2 παρά 5 το μεσημέρι και ο Ο.Α.Ε.Δ. έκλεινε στις 2:30. (Τότε έκλειναν 2:30, ενώ τώρα κλείνουν 1:30. Όσο πάνε δουλεύουν και λιγότερο). Μπήκα μέσα και βλέπω την υπάλληλο να παίζει στον υπολογιστή πασιέντζα. Η πρώτη της κουβέντα ήταν η εξής:
- "Άλλη φορά να έρθεις στις 3".
- "Μα 2:30 δεν κλείνετε;", την ρώτησα.
- "Ναι, αλλά ήρθες τελευταία στιγμή. Άλλη φορά να έρχεσαι νωρίτερα", και μου κάνει την χάρη να με εξυπηρετήσει.
Νευρίασα, της φώναξα, είπα κι εγώ δεν ξέρω τι και ήρθε ο διευθυντής να ρωτήσει τι συμβαίνει. Αφού του είπαμε κι οι δυο τι έγινε, μου είπε ο διευθυντής:
- "Σε εξυπηρετήσαμε;"
- "Με το ζόρι", του απάντησα.
- "Ε αφού σε εξυπηρετήσαμε, να μην φωνάζεις", είπε ο διευθυντής και έβγαλαν συμπέρασμα διευθυντής και υπάλληλος ότι είμαι αγενής.

Όποιος θέλει ας γράψει τη δικιά του εμπειρία από δημόσια υπηρεσία.

Υ.Γ. Θα παρακαλούσα τον Diracon εφόσον απαντήσει, η απάντησή του να είναι κόσμια!

Τύχη

Τύχη. Θεότητα της μυθολογίας, θυγατέρα του Ωκεανού και της Τηθύος. Σύμβολά της ήταν το κέρας της Αμάλθειας, δηλωτικό της αφθονίας, ο τροχός, η σφαίρα και οι πτέρυγες, δηλωτικά του άστατου χαρακτήρα της. Στην αρχαία ιστορία οι έννοιες της τύχης και της τυχαιότητας διαπλέκονταν με αυτήν της μοίρας. Πολλοί αρχαίοι λαοί πετούσαν ζάρια ώστε να καθορίσουν την μοίρα, και αυτό αργότερα εξελίχθηκε σε παιχνίδια τύχης κ.λπ. κ.λπ. Αυτά δεν τα λέω εγώ. Στις εγκυκλοπαίδειες τα βρήκα, μόνο που δίπλα σε όλα αυτά που γράφουν και αναλύουν για την τύχη έχουν και τη φωτογραφία μου δίπλα. Γιατί άραγε; Μήπως είμαι τυχερός; Ε ναι λοιπόν, είμαι και δεν ντρέπομαι γι' αυτό.

Πως όμως αποδεικνύεται αυτό; Ο καθένας μπορεί να το λέει για τον εαυτό του ή για οποιονδήποτε άλλον, όμως πρέπει από κάπου να απορρέει. Βασικά για 'μένα δεν είναι και λίγα τα γεγονότα που το αποδεικνύουν. Ας μην πω για τα καθημερινά απλά γεγονότα, αλλά ας επικεντρωθώ σε κάποια που είναι σημαντικά. Κατ' αρχήν σπούδασα κάτι στην τύχη. Άλλο ήθελα να σπουδάσω, σε άλλη σχολή μπήκα, για να την εγκαταλείψω και τελικά να ξαναδώσω μηχανογραφικό, αλλά και πάλι να μπω σε άλλη σχολή από αυτή που ήθελα τη δεύτερη φορά και τελικά να διαπιστώσω πως η σχολή που μπήκα κατά λάθος τη δεύτερη φορά μου αρέσει πολύ. Όχι μόνο μου άρεσε, την τελείωσα πολύ γρήγορα, στα 3 έτη από τα 4 που χρειαζόταν, να πάρω μάλιστα υποτροφία - αυτό κι αν ήταν τύχη αφού δε διάβαζα πολύ - και να βγάζω χρήματα από αυτό το πτυχίο μιας και βρήκα δουλειά αμέσως, μια μέρα μετά την απόλυσή μου από το στρατό. Και που βρήκα δουλειά λέτε; Απέναντι από το σπίτι μου. Δεν ήξερα καν ότι υπάρχει αυτό το γραφείο. Μου το είπε μια φίλη μου, έστειλα βιογραφικό και την επόμενη μέρα με προσέλαβαν. Κι αυτό τύχη είναι; Νομίζω πως ναι.

Το ότι μου ήρθε και ένα σπίτι χωρίς να το περιμένω είναι τύχη; Μου το μεταβίβασαν οι γονείς μου για να μην τους φορολογεί η εφορία. Με μεγάλη χαρά το δέχτηκα, αλλά πλήρωσα εγώ δικηγόρο και συμβολαιογράφο. Πάνω από 2.500 € αλλά σπίτι πήρα. Και το αποκορύφωμα της τύχης - η οποία μου χτύπησε την πόρτα, της άνοιξα και δεν λέει να φύγει με τίποτα - είναι οι δύο κληρώσεις που έγιναν σε ένα πολυκατάστημα προκειμένου να γιορτάσει μαζί με τους πελάτες του τα δέκα χρόνια ζωής του. Τελικά μόνο με έναν πελάτη του τα γιόρτασε. Με εμένα. Μέσα σε ένα μήνα έκανε 2 κληρώσεις. Στην πρώτη κλήρωση κέρδισα ένα home cinema και στη δεύτερη ένα αυτοκίνητο. Μη φανταστείτε τίποτα ακριβά, ένα home cinema μάρκας μ' έκαψες και ένα απλό τρίπορτο fiatάκι, αλλά μια χαρά κάνουν τη δουλειά τους. Θα μου πείτε μου χαρίζανε ένα γάιδαρο και τον κοίταζα στα δόντια και έχετε δίκιο.

Βέβαια καθημερινά διαπιστώνω ότι το να είσαι τυχερός δεν είναι πάντα καλό. Ό,τι καλό και να κάνω στη ζωή μου, μου λένε ότι το έκανα με τύχη. Μου λένε συνέχεια "πάλι σε βοήθησε η τύχη", "τι κωλόφαρδος που είσαι", "πήγαινε να παίξεις λόττο" και διάφορα άλλα... Ε δεν είναι πάντα έτσι ρε παιδιά. Δεν τα κάνει όλα η τύχη, αλλά άντε να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας. Δεν πειράζει, ας έχω πάντα μαζί μου την τύχη, μη με βαρεθεί και φύγει και ας λένε όλοι ό,τι θέλουν. Ζηλεύετε που δεν την έχετε κι εσείς σας απαντώ και σας εύχομαι να έχετε πάντα τύχη!

Η χειρότερη μέρα της εβδομάδας

Αν ρωτήσεις κάποιον ποια είναι η χειρότερη μέρα της εβδομάδας θα σου απαντήσει τη Δευτέρα. Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύω ότι θεωρούν χειρότερη μέρα τη Δευτέρα. Το είχε πει και η Αλίκη Βουγιουκλάκη πως η Δευτέρα είναι η χειρότερη μέρα και επιθυμούσε να ήταν μόνο κάνα δυο φορές το χρόνο. Και είναι λογικό αφού είναι η πρώτη μέρα της εβδομάδας μετά από ένα ξεκούραστο Σαββατοκύριακο, ο κόσμος σηκώνεται πάλι πρωί για να πάει στη δουλειά του και έχει μπροστά του ακόμα 5 μέρες με πρωινό ξύπνημα και πολλή δουλειά με άγχος και κούραση.

Αν ρωτήσεις εμένα όμως δεν θα πάρεις την απάντηση που λένε οι περισσότεροι γιατί δεν έχω σαν χειρότερη μέρα τη Δευτέρα, αλλά την Κυριακή. Εντάξει μπορεί να μην έχω να ξυπνήσω πρωί, να μην έχω δουλειά και υποχρεώσεις, να κάθομαι όλη μέρα και να μην κάνω τίποτα, αλλά μετά το μεσημεριανό φαγητό με πιάνει μια μελαγχολία. Σκέφτομαι πως τελειώνει το Σαββατοκύριακο, ότι την επόμενη μέρα τέτοια ώρα θα δουλεύω, ότι πρέπει πάλι να κοιμηθώ νωρίς ώστε να μπορέσω να ξυπνήσω το επόμενο πρωί που έχω να πάω στη δουλειά και να μπω στο τρένο που λέγεται ρουτίνα.

Αυτή τη μελαγχολία την έχω από τότε που πήγαινα σχολείο. Θυμάμαι που τις Κυριακές όταν ξύπναγα σκεφτόμουν ότι πρέπει να διαβάσω (λέμε τώρα!) και ότι την επόμενη μέρα έχω και πάλι σχολείο. Ακόμα και τις Κυριακές που ήμουν στον στρατό είχα μια μελαγχολία γιατί έβλεπα ότι έφευγε το Σαββατοκύριακο που ήμασταν ελεύθεροι χωρίς τους αξιωματικούς και ερχόταν η νέα βδομάδα με τις αναφορές, τις επιθεωρήσεις και τις αγγαρείες.

Υπάρχουν βέβαια και Κυριακές που δεν είναι χάλια η διάθεσή μου. Τις Κυριακές που ξέρω ότι αύριο δεν έχω δουλειά γιατί έχω άδεια, αλλά πόσες τέτοιες Κυριακές θα υπάρξουν μέσα στη χρονιά; 3 με 4 σου λέω εγώ στις 52 που έχει ένα έτος.

Τη μελαγχολία αυτή λοιπόν την είχα μικρός στο σχολείο, την είχα πιο μεγάλος στο στρατό, την έχω τώρα με τη δουλειά, θα την έχω και στο μέλλον. Γιατί δεν θα σταματήσουν να υπάρχουν οι Κυριακές...

Από εκεί που δεν το περιμένεις

Σκέφτομαι να γράψω ένα μυθιστόρημα που θα έχει τέτοιο τίτλο. Μη γελάς lucretia μου, αλήθεια λέω. Έχω εμπνευστεί μια ιστορία. Όμως από την σκέψη ως την πραγματοποίηση υπάρχει μια απόσταση. Μια απόσταση που μετριέται σε χιλιόμετρα - Αθήνα Θεσσαλονίκη ας πούμε - και μια σκέψη σε μέγεθος μυρμηγκιού. Όταν αποφασίσει το μυρμήγκι που λέγεται miliggy να ξεκινήσει το μεγάλο ταξίδι, τότε βήμα βήμα θα μειώνεται η απόσταση και ίσως κάποτε να φτάσει Θεσσαλονίκη. Για να δούμε...

Ό,τι να 'ναι, όπου να 'ναι, όπως να 'ναι...

Αφού δε με ξέρεις θα γράφω ό,τι θέλω, όποτε θέλω και δεν θα σου δώσω λογαριασμό! Εντάξει;