Κόκκινο, σταμάτα!

Κόκκινο! Σταμάτα να οδηγάς, όχι να ζεις.

Τι μπορεί να γίνει όταν ένας οδηγός δεν σταματήσει στο κόκκινο φανάρι; Θα κερδίσει χρόνο; Πόσο 5 λεπτά; Αξίζει να ρισκάρει κάποιος 5 λεπτά για μια ζωή; Δυστυχώς μόνο δυσάρεστα πράγματα μπορούν να γίνουν αν περάσεις με κόκκινο. Από απλές υλικές ζημιές μέχρι και απώλεια ζωής. Έτσι έγινε μια Τετάρτη του 2006, όταν στη λεωφόρο Γαλατσίου ο ... δεν σταμάτησε στο κόκκινο, με αποτέλεσμα να γίνει σύγκρουση με άλλο όχημα. Ο οδηγός και η συνοδηγός δεν έπαθαν ούτε γρατζουνιά. Η Μαρίζα όμως που καθόταν στο πίσω κάθισμα, βρέθηκε εκτός αυτοκινήτου αιμόφυρτη και αναίσθητη. Νοσηλεύτηκε μέχρι την Κυριακή, όπου και άφησε την τελευταία της πνοή μετά από δύο ανακοπές καρδιάς. Ήταν μόλις 18 ετών και μια απερισκεψία της αφαίρεσε τη ζωή.

Μόλις που πρόλαβε να ενηλικιωθεί. Ήταν τόσο όμορφη, όμως τώρα δεν είναι. Είχε τόσα όνειρα για την ζωή της, αλλά έμειναν ανεκπλήρωτα. Είχε τόσα να προσφέρει, μα δεν πρόλαβε να τα προσφέρει. Ήθελε να την θυμούνται για αυτά που θα έδινε και θα έκανε, όχι για αυτά που δεν πρόλαβε. Ήθελε να χαίρεται, να γελάει, να ζει. Όμως η χαρά έγινε λύπη, το γέλιο έγινε δάκρυ και η ζωή έγινε θάνατος...

Μαρίζα

Για δες χάρη, για δες ήβη
κοίτα διάθεση που έχει
όσο πιο ψηλά να φτάσει

ίσως μέσα της να κρύβει
φόβο αυτά που περιέχει
κάποια μέρα μην τα χάσει

μ’ απ’ τη μια στιγμή στην άλλη
γίνεται μια θύμηση
παν' τα νιάτα, παν' τα κάλλη
ήρθε νωρίς η κοίμηση.

Μόλις που είχε πει
καλημέρα στη ζωή
μόλις που είχε δει
την ανατολή

κάτι την εμπόδισε
το μεσημέρι να βιώνει
και απότομα άρχισε
για 'κείνη να νυχτώνει.

Τώρα για τους συγγενείς
και για τους φίλους της
φάρμακο θα είναι ο χρόνος
για να απαλύνει ο πόνος

μα κι αν περνάει ο καιρός
ο κόσμος δεν θα την ξεχνά
γι' αυτήν συνέχεια θα μιλά
αφού όλοι θα θυμούνται πως

Την λέγανε Μαρίζα
νιότη έδειχνε το πρόσωπό της
ήλιος έλαμπε στον ουρανό της
μα μαζευτήκανε σύννεφα γκρίζα

Την λέγανε Μαρίζα
κάποτε έσφυζε από ζωή
όμως τώρα είναι στατική
σε μία άψυχη κορνίζα

Την λέγανε Μαρίζα
και τώρα είναι αναμνήσεις
τα λόγια της και οι κινήσεις
στα δάκρυα στο πρόσωπό μας

Την λέγανε Μαρίζα
και θα την λένε ακόμα
κι ας είναι άψυχο το σώμα
αφού θα ζει μες στο μυαλό μας.